Sinterklaas!
Sinterklaas!
Het was weer tijd voor oma’s feest van het jaar: Sinterklaas. Dit heeft ze altijd al fantastisch gevonden en dat is nog steeds zo. Half november, op de dag van de Sinterklaasintocht, vraag ik haar of ze weet wie er weer in het land is. Ze antwoordt eerst met de naam van mijn broertje die voor zijn werk vaak in het buitenland is. Als ik zeg dat ik die niet bedoelde weet oma toch ineens het juiste antwoord: “Sinterklaas”, roept ze.
We zijn onderweg naar het winkelcentrum voor wat boodschapjes. Ik moest nog wat halen en dan neem ik soms oma even mee. Dit doe ik niet te vaak, want oma vindt het winkelen veel te leuk. Ze koopt ook altijd van alles wat niet echt nodig is.
Vandaag waren dat crackers die ze in het verpleeghuis ook standaard bij het ontbijt krijgt. Maar ik heb geen zin om er ‘nee’ tegen te zeggen. Ik ben degene die haar mee de supermarkt inneemt en haar blootstelt aan al die prikkels. Prikkels leiden tot impulsen, en die impulsen zijn steeds lastiger te onderdrukken.
Als ze mij vertelt dat haar tandpasta bijna op is, ga ik er ook niet op door. We halen gewoon een tube tandpaste, of die nou wel of niet op is. Zo houden we het gezellig en maak ik oma niet onzeker door haar geheugen in twijfel te trekken.
Winkelen voor Sinterklaas
Terwijl we door een Nederlandse winkelketen vol met textiel lopen, laat ik oma haar eigen route door de winkel kiezen. Ik loop de andere kant op en vind een fel blauwe onderbroek met een printje erop en een kanten randje. Mochten jullie nu denken te weten wat voor ondergoed ik draag… Nee hoor. Ik koop dit als Sinterklaascadeautje voor oma. Niet dat zij dit draagt, maar ik weet nu al dat ze erom zal moeten lachen. Weer thuis zal ik er wel een grappig gedicht bij maken.
Maar de appel valt niet ver van de boom. Mijn oma heeft ondertussen ook wat leuks gevonden als Sinterklaascadeautje. Voor mijn moeder zegt ze. Het is een onderbroek met een warm bontje en met rendieroortjes en een neus op de voorkant. “Hi-la-risch!” Die moet natuurlijk gekocht worden. Ik lijk toch best wel op mijn oma.
Het Sinterklaasgedicht
Het geheugen van oma is scherp vandaag. Ze weet mij flink te verrassen. Terwijl we in het winkelcentrum op een terras plaatsnemen voor een warme chocolademelk bewondert oma uitgebreid de onderbroek. Ze is helemaal in haar nopjes ermee. “Zal ik je helpen met een gedicht oma?” vraag ik haar, ze antwoordt dat het niet hoeft. En vervolgt met het opnoemen van een gedicht waarbij ze tussen de regels door even rustig nadenkt. Gauw pak ik mijn telefoon erbij om het gedicht van oma daarin op te slaan.
Twee jaar geleden zijn we ook samen op Sinterklaascadeautjesjacht geweest. Daarna hebben we met veel moeite gedichten erbij gemaakt. Ik merkte toen dat het best wel lastig was, op verzoek een gedicht schrijven. Zoals oma het altijd deed, dat lukte haar niet meer. En nu schudt ze zo een gedicht voor mijn moeder uit haar mouw.
Eenmaal terug in het verpleeghuis lees ik het gedicht aan oma voor terwijl ze het zelf op een papiertje schrijft. Ze vergeet hier en daar een woord, maar ik zeg er niks van. Het maakt ook niet uit. Ze liet mij vandaag weer een stukje oma zien zoals ik haar ken, en daar geniet ik intens van.
Samen Sinterklaas vieren
Oma woont op een huiskamer met nog zeven andere bewoners. De meeste familieleden van deze bewoners zitten in een groepsapp die we samen hebben gemaakt. Vorig jaar had ik daarin gevraagd of iedereen ervoor in was om een Sinterklaas dobbelspel te doen met de bewoners. Dat wij als familie voor de cadeautjes zouden zorgen, het personeel voor wat lekkers en dan met elkaar er een gezellige middag van zouden maken.
Het werd veel meer dan dat. Er was een enthousiast familielid die wel als Sinterklaas wilde komen. Iemand kwam accordeon spelen. Het was echt een feestje voor oma. Ze heeft bij de Sinterklaas op schoot gezeten en het was lachen, gieren en brullen. Wat een pret zo’n Sinterklaasfeest.
Blog Oma vanNoes
Wat leuk dat je mijn blog gevonden hebt! Ik ben met dit blog gestart om meer bewustzijn rondom het leven met dementie te creëren. Voor mijn oma is het belangrijk om haar zelfstandigheid en regie te kunnen behouden. Sinds oma in het verpleeghuis woont lijkt dit een grotere uitdaging te zijn geworden. Voor oma zelf, maar ook voor ons als betrokken familie.
In mijn blogs ga ik in op gebeurtenissen, de bijhorende emoties maar ook wet- en regelgeving. Want hoe is de dementiezorg nu eigenlijk geregeld in Nederland? En waarom doen wij met elkaar wat wij doen? Wil je meer over mij te weten komen? Op deze pagina stel ik mijzelf voor. Meer over mijn redenen om te schrijven en over mijn oma zelf vindt je hier.
Geef een reactie